Togean Islands & Bunaken

De volgende uitspraak doet de ronde bij de toeristen die door Sulawesi reizen: it takes a lot of determination to reach the Togeans, but it takes much more determination to leave the Togeans.... En daar is geen woord van gelogen. Vanaf Tentena (waar we overigens vleermuis hebben gegeten) ging de reis redelijk voorspoedig richting Ampana waar we de boot richting de Togean Islands konden nemen (deze ferry gaat vervolgens verder naar Gorontalo in Noord Sulawesi, overtocht van zo'n 20 uur). De boten gaan zeer onregelmatig en meer dan eens worden ze om dubieuze redenen gecancelled. We waren nog steeds in het gezelschap van een Franse toeriste en we besloten om naar Malenge te gaan. Dit eiland is een van de meer afgelegen eilanden en witte stranden werden ons beloofd. Na de nodige tussenstops op diverse kleine eilanden arriveerden we tegen 6u 's avonds op Malenge. De dorpjes bestaan uit golfplaten daken en de bewoners zijn van oudsher zeezigeuners. Het arriveren van de ferry vanaf het vaste land doet het hele dorp uitlopen. Het is de happening van de week. We sliepen in een eenvoudige losmen en de volgende ochtend werden Niels, ik en de Francaise met de boot naar een afgelegen stukje eiland gebracht waar 3 bungalows op een wit stukje strand stonden. Dit was werkelijk paradijs ware het niet dat het werkelijk goot van de regen. Je kan niet alles hebben natuurlijk.
De dagen erna hebben we heerlijk gesnorkeld voor de kust, ons haar gewassen in de zee (want geen douches natuurlijk), heel veel vis gegeten, warme Bintang gedronken in het donker (want geen electriciteit), genoten van de rust en de mooie sunsets. Het was echt geweldig.
Toen kwam natuurlijk het vraagstuk hoe we de eilanden weer konden verlaten en verder naar het noorden konden reizen. We waren eerst van plan om het op de nachtelijke overtocht naar Gorontalo te wagen, echter helaas pindakaas een van boten was kapot en de eerstvolgende zou pas zoveel later vertrekken dat we geen tijd meer in het noorden van Sulawesi zouden hebben. We hebben toen besloten om weer 10u terug naar Ampana te varen en dan in het ergste geval onze reis over land te vervolgen (40u met de bus). De boot zou rond 6,7 of 8u 's ochtends vertrekken. Echter toen we om 6u richting het dorpje voeren zagen we dat de ferry al vertrokken was, maar uiteraard konden we midden op het water de ferry laten stoppen en via de zijingang het ruim van het schip betreden. Je had ons moeten zien: drie blanke toeristen rolden zo het schip in. En we waren niet de enigen op de boot om het voorzichtig uit te drukken. De boot was meer dan vol en kon nog voller zo bleek later... Bij een van de laatste eilanden die de boot aandeed werd er zelfs serieus een poging gedaan om de laastse passagies die aan boord waren gegaan er weer af te sturen. Vreemd genoeg werd slechts aan 4 toeristen gevraagd het schip te verlaten terwijl er inmiddels 225 mensen aan boord waren ipv de toegestane 175 passagiers. De toeristen weigerden dit te doen en uiteindelijk na 2 uur oponthoud gingen we toch maar varen. Op hoop van zegen.. Niels en ik hadden samen een halve vierkante meter tot onze beschikking op het dek en na 10u staan, zitten, hangen, etc kwamen we gebroken aan in Ampana. Inmiddels had een Inonesische man die in een hotel in Ampana werkte de nodige contacten gelegd met de luchthaven van Palu en hij verzekerde ons dat er 3 ticktes voor ons richting Manado klaar zouden liggen voor de volgende ochtend 7u. Hij hielp ons in Ampana aan een minibus en binnen een half uur waren op weg richting Palu. Dit was zo'n twaalf uur rijden, dus we zouden tegen 4u 's nachts aankomen op het vliegveld. Just in time dus. De bus was zeer comfortabel en inderdaad arriveerden we op tijd in Palu. Inmiddels waren we toch wat vermoeid aan het raken na bijna 24u reizen, maar goed het einde raakte in zicht. Een beetje jammer was alleen dat de vlucht van Palu via Makassar (in het zuiden) ging en dat we daar moesten overstappen met een wachttijd van 4u. Om een lang verhaal kort te maken, we kwamen om uiteindelijk om 5u 's middags aan op Bunaken Island bij Daniels' Homestay na 36 uur non stop reizen. Maar het was het waard. Daar kwamen we nog wat bekenden tegen die we reeds in Rantepao hadden ontmoet. De afgelopen 6 dagen hebben we veel gedoken en gesnorkeld in Bunaken. De mensen zijn zo vriendelijk en de sfeer is geweldig. Hebben nog een avondje "party" gehad met de locals: muziek maken, zingen, dansen op het strand onder de sterrenhemel, palmwijn drinken, lachen, etc. De volgende dag hebben we het drinken van de palmwijn uiteraard moeten bekopen met een zeer brakke dag in de hitte. Het duiken in de ochtend maar afgezegd en alleen een nachtduik gemaakt. Wat je dan allemaal onder water ziet... bizar. Afgelopen dinsdag hebben we na 2 weken samenreizen afscheid moeten nemen van de Fancaise...we'll meet in Paris :).
En vanochtend hebben ook wij afscheid moeten nemen van Bunaken, we zitten nu in het snikhete Manado en morgen hebben we een vlucht naar Jakarta. En dan zit het er al weer op...
Anyway... We love Sulawesi!! :)