Incredible India

Na vier weken India zijn we weer zoveel indrukken rijker. Dit land prikkelt werkelijk waar al je zintuigen en gemoedstoestanden schieten alle kanten op. Het land en de mensen kunnen je het ene moment tot waanzin drijven en het volgende moment tot compleet geluk.
Hoe ontroerend is het als onze taxichauffeur die ons van Hampi naar Goa reed in een keer hoort zeggen: wow..wow.. Hij blijkt voor het eerst in zijn leven de zee te zien. Eerder op de dag waren we wat slap geworden aangezien de lieve jongen de weg niet wist. Hij had geen flauw benul hoe naar Goa te rijden en reed verkeerd bij zo ongeveer het enige kruispunt dat er was gedurende de 380 kilometer. Dus kwamen we terecht in een achterwijk van de stad Hubli, op een onverharde weg temidden van alle koeien, honden, etc. Na 10 keer vragen kwamen we weer op de juiste weg. Het vervolg van de reis kenmerkte zich door het feit dat onze chauffeur zeer regelmatig zijn raampje omlaag draaide en "Goa Goa" schreeuwde waarna mannen met een armbeweging of de bekende Indiase 'head wobble' hem in de juiste richting wezen.. Te hilarisch. Eerst ben je beetje geïrriteerd dat je veel geld betaalt voor een taxi en dan iemand hebt die de weg niet kent (om nog maar te zwijgen over zijn rijkunsten, thank god voor de autogordel), vervolgens word je geraakt door zijn enthousiasme bij het zien van de zee en hoe hij met ons meeloopt naar het wankele strand hutje op palen waar we willen overnachten.
Van ontroerend ga je naar hartverscheurend als je in een tuktuk om 6u 's ochtends door kleine plaatjes op het platteland rijdt en iedereen op straat en in de velden zijn behoefte ziet doen, en dan heb ik het niet over een plasje. Geen wc in huis en ook geen openbare wc's. Niet aangesloten op stromend water. Kleine kindjes gehurkt langs de weg. Ook dat is India.

De Indiase logica van sommige dingen zullen we wel nooit gaan begrijpen. Aangezien we na een week e-mailen met Indiase spoorwegen nog steeds niet online treinkaartjes konden kopen (nadat ik al een kopie paspoort had gemaild, een account had aangemaakt, maar ik miste een code om mijn account te activeren), besloten we maar eens een poging te wagen bij een normaal loket op her treinstation van Bangalore. We waren weer snel genezen. Twintig man staan zich te verdringen rondom een loket, uiteraard is er geen sprake van nummertje trekken. Voordat we een treinkaartje kunnen kopen, moeten we eerst een formuliertje invullen met de gewenste trein, datum, klasse, namen en leeftijd. OK, fair enough. Alleen waarom liggen die formulieren achter!! het loket en niet ervoor?? Nu moeten we ons eerst door de menigte heenwurmen. Krijgen van een man gelukkig een formuliertje en tegen beter weten in vullen we het in (treinen zijn vaak lang van te voren volgeboekt en dan kom je op een waitinglist). Dan doe ik een poging en ga de rij in. Ik zie een toerist nog op precies dezelfde plek zijn als 30 minuten geleden en besluit dan: fuck die trein, we nemen wel een gare nachtbus.

Vanuit Bangkok hadden we een vlucht naar Chennai waar we s avonds laat aankwamen. Accommodatie in Chennai is niet geweldig en je krijgt zeker geen waar voor je geld, toch was het nog redelijk waar we terecht kwamen. Heerlijk om de volgende ochtend weer door ik weet niet hoeveel Indiase mannen aangestaard te worden en dan niet wegkijken als je terugkijkt.. We voelden er niet veel voor om lang in een grote stad te blijven en boekten een vlucht naar Kochi in Kerala. We zaten in Kochi fort, een stukje met alleen maar koloniale gebouwen, zeer pittoreske. Totaal niet het gevoel dat je in India zit. We bezochten de Dutch palace waar veel oude landkaarten tentoongesteld waren in het Nederlands. Grappig om te zien, verder veel portretten en het pand had veel oude muurschilderingen. Erg de moeite waard. Daarnaast heeft Kochi een grote spice market, het bestaat uit een straat met alleen maar bedrijfjes die kruiden verhandelen en exporteren. Overal ruik je op straat de verschillende kruiden, soms zo scherp dat het in je ogen prikt. Uiteraard hebben we onze voorraad voor thuis weer aangevuld.
De sfeer in zuid India is compleet anders dan in noord India. Mensen zijn vriendelijker en het is meer laidback, dat is ons gevoel in ieder geval. De Indiërs zelf geven als verklaring dat ze minder spicy eten dan de Indiërs in het noorden en dat ze daarom wat minder opgejaagd zijn. Een aardige verklaring:) Vanzelfsprekend hebben we ook een tocht per boot gemaakt over de kerala backwaters. Helaas was Niels ziek die dag, dus voor hem was het zwaar afzien.

Na Kochi werd het weer tijd voor een Hill station: Ooty. Plaatsje ligt op 2240 meter en is een van de drie Hill stations in de Nilgiri hills. Eerst met de trein (second seating klasse wat neerkomt op open deuren en ramen maar super leuk) naar Coimbatore en vanaf daar met de auto naar Ooty. Local bus werd afgeraden en na 2u klimmen met 1000 haarspeldbochten begrepen we waarom. En het was koud in Ooty!! Dat was wel even omschakelen na de ho
hitte in Myanmar. De omgeving van Ooty was schitterend. We hebben een trekking gedaan van een dag en liepen door kleine dorpjes, langs thee plantages en landbouwvelden. Ooty had onze harten gestolen.

Een biertje drinken in India is zeker een ander verhaal dan een biertje scoren in Myanmar bij een van haar vele beer stations. In Ooty vonden we een bar, of iets wat ervoor doorging dan. De bar zat in de kelder van een hotel, het had een onduidelijke ingang, van binnen pikdonker en alleen maar mannen. Apart verhaal, en tegelijk weer super leuk om te zien.

Aangezien we nog geen busrit from hell hadden gehad, werd de kans steeds groter dat die een keer zou komen.. En ja hoor de busrit van Ooty naar Mysore was er zo een. Gelukkig duurde de rit niet zo heel lang (6 uurtjes) en waren alleen de eerste 3 uur een drama: weg was in een dramatische toestand en tel daarbij op kotsende medepassagiers en 1000 bochten.. We vlogen letterlijk alle kanten op. Het tweede gedeelte maakte echter een hoop goed: we reden dwars door het bandhipur national park (waarom er een doorlopende weg dwars door het park gaat mag Joost weten) en uit het raam zagen we roedes herten, een wilde olifant, heel veel apen, etc. Hadden we toch nog een soort van safari.
In Mysore zijn we een hele dag op pad geweest met een autorickshaw en chauffeur en hij liet ons de meest interessante bezienswaardigheden van Mysore en omgeving liet zien: Maharaja's palace, Chamundi Hill (een tempel op een heuvel gelegen en belangrijk pelgrimsoord voor Hindus, wat duidelijk te merken was aan een gigantische massa Indiërs), een sandalwood oil factory en een fabriek waar zijde wordt verwerkt tot sari's. Met name de laatste fabriek was zeer de moeite waard: aan de ene kant ziet het er hopeloos ouderwets en handmatig uit, aan de andere kant zit het ingenieus in elkaar. De mensen die hier werken verdienen relatief veel geld aangezien het geluid oorverdovend is binnen de muren. Slechts sommigen zie je met oorbescherming rondlopen.

De volgende bestemming was Bangalore en we hadden zowaar treinkaartje kunnen bemachtigen, wederom tweede klasse met open ramen. We hadden geen plekken naast elkaar, maar zowel Niels als ik zijn 3 uur lang entertained door Indiërs. Super leuke gesprekken, uiteraard ging het al snel over voedsel en de zussen met wie ik in gesprek was, keken mij vol ongeloof aan toen ik vertelde over gekookte aardappelen en groenten in Nederland. "But, don't you put any spices on it?". Meteen kreeg ik een recept mee om de aardappels mee op te pimpen. Niels had vergelijkbare gesprekken met een Indiase man. Zo grappig. In Bangalore hadden we ons laten verleiden tot wat streetfood, helaas was het chicken gedeelte van de 'chicken roll' niet meer kakelvers en de volgende dag allebei maar in hotelkamer gebleven terwijl we wachtten op onze nachtbus naar Hampi die die avond zou vertrekken. En dan sta je 7 uur later in Hampi, een groter contrast met Bangalore is bijna niet denkbaar. Hampi bestaat uit 1,5 straat helemaal gericht op de backpacker. Alleen maar goedkope hostels en restaurantjes, categorie dertien in een dozijn. Maar de omgeving is magisch. Overal liggen gigantische rotsblokken (boulders) al is de term rotsblokken niet helemaal correct. Zwerfkeien, ik weet niet hoe te benoemen. In ieder geval is het zeer indrukwekkend en hebben we nog nooit zoiets gezien, overal in de omgeving liggen ruïnes die dateren van een van de grootste Hindu empires uit de geschiedenis van India. Na een paar dagen ronddwalen en fietsen vertrokken we weer en werd het tijd voor Goa!! Na onze taxi rit zoals hierboven beschreven kwamen we dan eindelijk aan in Palolem. Geen party scene hier en een heel gemêleerd publiek. Uitermate relaxed! Beetje zonnen, beetje zwemmen, hapje eten, etc. Na zeven dagen lukte het ons eindelijk om weer verder te trekken. We besloten een paar dagen in Panjim (hoofdstad van Goa) door te brengen. Dit plaatsje heeft veel koloniale Portugese gebouwen en toevallig waren we daar op 8 december, een belangrijke feestdag daar. Er was een grote markt, een speciale kerkdienst die buiten gehouden werd en een live band (van dubieus niveau). Toch vonden we niet dat er een speciale feestelijke sfeer heerste. Overigens wel goddelijk lekker gegeten in een van de restaurants.

Tijdens ons bezoek aan Old Goa de volgende dag hadden we weer eens te maken met een staaltje 'Incredible India': we wilden een basiliek bezoeken, maar het bleek dat sigaretten niet in de tas mee naar binnen mochten, op zich apart maar ja. Dus afgegeven bij de security. We konden ze na afloop wel weer ophalen. Na een klein half uurtje weer terug en sigaretten gestolen (en dat op een religieuze plek waar bezoekers net nog gebiecht hebben...). Security kon er uiteraard niets aan doen, bla bla bla...Maar 'de Incredible India' dag was nog niet voorbij. 's Avonds zouden we met de nachtbus naar Mumbai gaan. We werden door onze rickshaw chauffeur afgezet op de plaats waar de bus ons zou oppikken. Het was op zich een vrij aparte locatie, aan de rand van een zeer drukke weg. Toch maar even navragen aan wat andere mensen die daar stonden. Nee, toch niet de juiste plek dus snel op weg naar een andere bus stand. Ook nog even gevraagd aan de traffic police en deze man bevestigde het. Snel daarheen gerend want de bus zou ons met kleine tien minuten oppikken. Aangekomen bij de bus stand komt er al vrij snel een bus van onze maatschappij aan. Wij naar de busjongen die onze kaartjes controleert, tassen in de laadbak stopt en voordat we instappen vragen we of we bij een bepaald treinstation in Mumbai gedropt kunnen worden aangezien we de volgende dag een trein hebben naar Aurangabad. De busjongen kijkt wat vreemd en zegt dan dat de bus niet naar Mumbai gaat, maar naar Pune. OK, tassen weer uit de laadbak en verder wachten. De busjongen bevestigt dat onze bus echt nog komt (al is de bus dan al te laat). Er komen verschillende bussen van dezelfde maatschappij langs en iedere keer zeggen ze: "yes, your bus will come". Na meer dan een uur wachten blijkt dat onze bus toch van een andere plek vertrokken is en dat we dus bij de verkeerde bus stand staan! Na het ronddelen van wat rupees hier en daar kunnen we alsnog mee met een andere bus die later op avond zal vertrekken. We hebben geweldige plekken: achterin en de onderste bedden. Worst case scenario is dat. De 12 uur die volgen zijn als verwacht: we schudden wederom alle kanten op en regelmatig zweven we boven ons bed. Dan zijn we eindelijk in Mumbai en worden we zo ongeveer midden op de snelweg gedumpt waar alleen maar zogenaamde prepaid taxi's staan. We kunnen geen kant op. De lieve man houdt ons een kaartje voor met schrikbarende! prepaid tarieven en we worden even helemaal slap van India. Niels zegt nog dat hij dat kaartje ook wel kan typen waarop de taxi chauffeur zegt: "no tick tick in Mumbai, all official tariffs". Uiteindelijk krijgen we zo'n 30% van het prepaid / fixed tarief af... Een uur later zitten we met een kopje thee en moeten zo hard lachen om dit land en al haar rariteiten.. Zoals ze al zeggen: Incredible India :)

We wilden heel graag naar de Ellora en Ajanta caves en de plaats Aurangabad is de beste uitvalsbasis voor een bezoek aan deze grotten. Let wel, Ajanta ligt 103 kilometer van Aurangabad af, dwz 2u heen en 2u terug.. Zelden op een plek verbleven erger dan Aurangabad. Je moet er geweest zijn om het te begrijpen maar een kleine beschrijving: stank, overal vuilnis, opgebroken cq niet bestaande wegen, herrie, een vies hotel en ga zo maar door. Maar zowel Ellora als Ajanta: wow... De Ajanta caves zijn gebouwd (uitgehouwen in de rotsen) tussen 200 BC en 700 AD. Het zijn boeddhistische tempels en velen hebben nog originele muurschilderingen die het dagelijks leven uitbeelden. Echt geweldig indrukwekkend. Pas in de 19e eeuw zijn deze caves bij toeval ontdekt door een Brit. Ook de Ellora caves zijn geweldig: minder muurschilderingen, maar de tempels zijn even, zo niet indrukwekkender dan die van Ajanta. Met name de Kailasa tempel is geweldig: helemaal met de hand uitgehakt en 10 generaties die eraan gewerkt hebben (200 jaar duurde de bouw van deze tempel). De Ellora caves zijn iets jonger dan Ajanta en zijn gebouwd tussen 600 en 1000AD. Ze bestaan uit een boeddhistische sectie, een hindoeïstische sectie en een Jain sectie. Kortom, deze caves waren zo gaaf dat het zelfs een verblijf in Aurangabad waard was:)

Via Pune zijn we uiteindelijk richting Mumbai gegaan (in slechts negen uur hadden we de schrikbarende afstand van140km afgelegd) waar we onze laatste paar dagen in India doorbrengen. We hebben weer genoten van dit gekke land!!