Namaste!

Namaste!

Woorden die voor ons onlosmakelijk verbonden zijn met Nepal: namaste, dal bhat, pani, trekking, festival. Waarom? Namaste: de begroeting in Nepal, hoor je altijd en overal. Dal bhat: het gerecht van Nepal, rijst met linzen, curry en pickle. Pani: betekent water, maar ook regen. Woord is heel vaak gevallen tijdens onze trekking toen we noodweer hadden in de bergen en elders in het land een sneeuwstorm woedde. Trekking: dat is wat de gemiddelde toerist hier doet. Iedereen vraagt welke trekking je gaat doen / hebt gedaan. Festival: er is altijd wel een festival gaande hier. Busticket boeken? Snel doen, want festival...want iedereen reist het hele land door om familie te bezoeken.

De afgelopen 3 weken zijn voorbij gevlogen. Nepal is echt super, de natuur overweldigend, de tempels indrukwekkend en de mensen erg vriendelijk en oprecht. Toen we in Kathmandu aankwamen, waren we op het ergste voorbereid qua drukte, hectiek en viezigheid, maar het viel alleszins mee. Ja, het is druk en stoffig, maar we hebben erger gezien / meegemaakt. In Kathmandu hebben we uiteraard Durbar Square (old town) bezocht. We sliepen in Thamel (het toeristen gebied) wat een vrij droevige bedoening is met alle toeristenwinkels, tijgerbalsem verkopers, German bakeries en Italiaanse restaurants met verse cappuccino en "wood fired" pizza...Brrr...
Overigens zijn we wel culinair losgegaan: Nepalees, Tibetaans, Koreaans, Thais, Indiaas :). Kwestie van goed zoeken.
Verder een dagtrip gemaakt naar Bhaktapur, een plaatsje zo'n 30 minuten rijden vanaf Kathmandu. Het oude gedeelte is een groot openlucht museum met oude tempels, pleinen en middeleeuwse straatjes en steegjes.. We hebben uren rongeslenterd daar, erg mooi.

De eerste dagen hebben we ook meteen een trekking geboekt voor 11 t/m 18 oktober. Aangezien we een 21 daagse trekking wat veel van het goede vonden, kwamen we uit bij de Langtang Valley trekking van 8 dagen (ja ja ik weet het...voor sommigen onder ons klinkt dit al als pure horror). Bij deze trekking ga je "maar" tot zo'n 4000 meter en dat vonden wij ook wel prima. Het moet natuurlijk wel leuk blijven.

Nadat alles geregeld was, zijn we eerst naar Pokhara gegaan. Dit plaatsje ligt zo'n 200 km ten westen van Kathmandu en is uitvalsbasis voor de Annapurna circuit trekking. De bekende busrit from hell bleef uit, na 7 uurtjes hadden we onze bestemming al bereikt zonder al teveel rare capriolen van andere weggebruikers. Ook de weg was in redelijke staat. Pokhara ligt aan een meer en bij goed weer kan je het Annapurna gebergte gereflecteerd zien in het water. Helaas...bewolkt..
Pokhara zelf is veel en veel te toeristisch, ook hier struikel je over de hotels, guesthouses en restaurants van werkelijk alle nationaliteiten, Broodje van Kootje was er nog net niet. Gelukkig vind je het pure Nepal zodra je het plaatsje verlaat.
Om toch een beetje in shape te komen voor onze trekking hadden we bedacht om een kortere trekking hier te doen. Wij kozen voor een 3 daagse trekking die ons langs traditionele dorpjes zou leiden met "amazing mountain views"en we zouden overnachten bij Nepalese families. We hadden een gids die een soort van onverstaanbaar Engels sprak, maar dat mocht de pret niet drukken. Omgeving was schitterend, mooie sunrise, besneeuwde bergtoppen van de Annapurna en we zijn stuk gegaan tijdens het wandelen: 700 meter steil afdalen via trappen tot aan de rivier en juist... aan de andere kant weer vrolijk 700 meter klimmen, even steil en in de brandende zon..Best een goede voorbereiding op het echte werk wat nog zou komen.

Na Pokhara zijn we naar Bandipur gegaan, een heel klein dorpje ten oosten van Pokhara (en op de weg terug naar Kathmandu). Wat een verademing, nog bijna geen toeristen, slechts een paar restaurantjes en schitterend gelegen in de bergen. Uiteraard hebben we ook hier weer gewandeld :) en verder rustig aan gedaan.
Inmiddels was het de 10e en moesten we terug naar Kathamandu. Busreis verliep helaas iets minder voorspoedig dit keer, een lange file over een eenbaansweg, trucks die amper vooruit komen, diepe afgronden, idiote inhaal manouvres. Juist, zo voelden die busreizen in Azie....

Eenmaal in Kathmandu hebben we nog vlug een paar mooie wandelstokken aangeschaft en waren we ready to go. De start van de Langtang valley trekking is in een plaatsje 120 km van Kathmandu. Het national park grenst aan Tibet. We gaan met de jeep en de rit duurt zo'n 7u (over 120km!!!!). Hoeveel mensen gaan er in een jeep? Yep, 11 man inclusief een maniak van een chauffeur. Een keer ontsnapt er een "tering" uit mijn mond als we op een haar na een tegenligger missen. De laatse 2 uur gaan over een soort van weg en we stuiteren alle kanten op ware het niet dat we zo krap zitten dat stuiteren bijna onmogelijk is. Veel aardverschuivingen zien we onderweg, best eng. We passeren een aantal checkposten en elke keer opnieuw moet onze permit bekeken worden evenals onze bagage. Maar uiteindelijk arriveren we in Syabrubesi, het startpunt.
De eerste twee dagen wandelen we omhoog van zo'n 1400 meter tot 3400 meter hoogte waar het plaatsje Langtang ligt. Eerst door de bossen, daarna verandert de vegetatie en wordt het steeds kaler. De tweede dag arriveren zo tegen tweeen in Langtang waar het bewolkt en koud is. Nog geen uur later gaat het regenen, harder en harder.. En het blijft regenen.. de middag, de avond, de nacht. De volgende ochtend besluiten we niet verder te gaan want het regent nog steeds en iets hoger sneeuwt het zelfs. Het blijft regenen de rest van de dag en avond. Inmiddels zijn we bored to death aangezien we al ruim 30u met zijn allen om een vuurtje heen zitten...We beginnen hem inmiddels ook te knijpen, want we we zien overal watervallen ontstaan en hebben niet de hoop dat het beter wordt. (Dit slechte weer veroorzaakt de sneeuwstorm / ramp in het Annapurna gebergte.) Maar gelukkig stopt het dinsdagnacht met regenen en woensdagochtend worden we om half zes gewekt door onze gids. We moeten meteen opstaan, want we gaan verder omhoog, richting Kyanching, dit plaatsje ligt op 3800 meter. Het is helder, we zien de zon opkomen en overal om ons heen besneeuwde bergen.. Het lopen gaat af en toe best zwaar, je merkt dat je op hoogte zit. We ontbijten in de buitenlucht in Kyanching wat een magische ervaring voor ons is. Een paar huisjes, robndlopende Yaks, de stilte, de bergen om je heen (tussen de 5000 en 6500meter), bijna niet te beschrijven. We eten verse Yak kaas (eigenlijk Nak kaas want dat is het vrouwtje) en Yak (Nak) yoghurt, lovely. Daarna gaan we gezellig nog een stukje klimmen, maar als we op 4045 meter zitten houden we het voor gezien. Er ligt ongeveer 20 cm sneeuw en het wordt (voor ons) wat gevaarlijk om verder te gaan. Maar wat een view! We keren daarna weer terug naar Langtang en de resterende dagen dalen we verder af naar ons startpunt. Het is trouwens niet te geloven als je ziet hoeveel bagage porters (dragers) met zich meezeulen. Ze lopen met 30 kilo!! rijst of andere waar op hun slippers omhoog. Onmenselijk.

Gisteren de terugtocht naar Kathamandu en onderweg veel verse landverschuivingen gezien veroorzaakt door de heftige regen van afgelopen week. We waren blij dat we eindelijk het thuisfront gerust konden stellen dat alles goed met ons was, eerder was dit niet mogelijk omdat we geen bereik / electriciteit hadden. Ondanks alle ellende die de regen / sneeuw elders in Nepal heeft veroorzaakt, kunnen wij gelukkig terugkijken op een geweldige ervaring. We hadden een goede gids en een leuke porter. Het was top! Vandag ons laatste dagje in Nepal en dan vliegen we naar Myanmar.

Ciao ciao
Niels en Thekla